Rysunek realistyczny a realizm w sztuce

 Rysunek przedstawiający

    Spotkasz się gdzieniegdzie z takim właśnie określeniem rysunku który przedstawia rzeczy lub miejsca. I jest to bardzo trudne zadanie. Ludzkość od początku działalności w sztuce chciała jak najwierniej przedstawiać. Apogeum tej sztuki był w akademizmie. Można było wtedy czuć pewien przesyt.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rysunek krok po kroku od postaw

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

W XIX wieku powstało kilkaset akademii. Na większości z nich jakoś rysunku i malarstwa była wprost niewiarygodnie dobra. Wraz z rozwojem jakości rysunkowo malarskiej zwiększały się wielkości płócien. Można by powiedzieć, że taka twórczość zemdliła wiele osób. I nagle zaczęto poszukiwać inności. 

Wtedy w drugiej połowie XIX wieku pojawiają się wybitne osobistości awangardy.

Znasz pewnie Cezanne`a, Gauguina, czy też Van Gogha. Ich twórczość była szczera. Poszukiwali inności. 

Od każdego z tych twórców wyrosła ważna gałąź sztuki nowoczesnej.

Lata 30-ste XX wieku - Sztuka przedstawiająca

Awangarda zemdliła odbiorców już w dwudziestoleciu międzywojennym. Nastąpił powrót do przedstawiania. Niestety niezbyt szczęśliwy.

Rosja Sowiecka odrzuciła osiągnięcia początku rewolucji. Awangarda radziecka początku bolszewizmu wydawała się doskonale skrojona pod nowego człowieka radzieckiego.

Ale chyba szybko sternicy bolszewiccy zorientowali się, że lud nie rozumie plakatu El Lissitzkiego o czerwonym klinie.

Papież Grzegorz Wielki też wiedział, że przedstawianie jest lepsze dla niewyedukowanego społeczeństwa. 

U Hitlera wyszło podobnie. Zaczęto tępić sztukę zdegenerowaną zastępując ją realistyczną propagandą. Po wojnie obydwa systemy totalitarne źle się kojarzyły. I paradoksalnie przyczyniły się do powrotu awangardy.

Koniec sztuki nowoczesnej , koniec sztuki przedstawiającej

W mojej opinii tym który zamknął etap sztuki awangardowej był Josph Beuys. To on powiedział:

"Wszystko jest sztuką"

Ten wielki niemiecki artysta chyba powiedział to co warto byłoby powiedzieć. Masz ochotę robić kopie awangardy? To rób! Masz ochotę robić sztukę przedstawiającą? - To rób! W końcu wszystko jest  sztuką.

Pamiętam jak w latach 90 zachwyt budzili wcześni performerzy - Christo, Abramovic czy Akcjoniści Wiedeńscy. 

Ach jakie było wzdychanie do typów którzy rzygali na studentów Politechniki Wiedeńskiej. Jakaż to była sztuka!

Najpierw wywalono ich z Austrii a potem z wielkimi honorami przyjęto z powrotem.

Patostreamy? Awangarda czy obciach?

Teraz wchodzisz do internetów i takich akcjonistów są tysiące. I nikt już nie patrzy na nich jako na wielkich twórców. Coraz bardziej budzą politowanie. 

Ileż to razy słyszałem w mediach że Wardęga zarobił na "Gigantycznym pająku" na dwa mieszkania w Warszawie. I tak chcieliby też inni. Więc wybuchła wprost bomba z tysiącami Youtuberów którzy przekraczali kolejne granice rozsądku. To zaczyna mdlić jak w XIX wieku mdlił akademizm.

Tu taka dygresja --> mdlił ale nadal 90% tworzonych dzieł była realistyczna. Teraz coraz ciężej spotkać kogoś kto jest w stanie narysować coś takiego :

Rysunek został zapożyczony z kursu na architekturę Szkoły rysunku Domin.

Umiejętność vs jej brak

Co teraz będzie w cenie? Wirtuozeria 10.000 godzin ćwiczeń. To nie takie proste odbyć taką ilość godzin ćwiczeń. Teraz zniechęcenie u młodych ludzi zaczyna się po dwóch , trzech latach. W takim czasie nie da się zbudować mistrzostwa. Po prostu nie da się !!!

Coraz mniej będzie osób które coś potrafią.

Brak umiejętności rysunkowej zasłaniany jest bełkotem o awangardzie. Kiedyś awangarda walczyła z akademią. Potem zaczęła ją tolerować aż wreszcie żeby na nią wejść i dobrze się rozgościć. 

Czy teraz w 2021 roku kiedy od pierwszych awangard upłynęło 150 lat, nie jest to już historia sztuki? Taka sama jak rzeźba grecka, chiaroscuro Caravaggia , czy Police Verso Gerome`a ?

Camera Obscura - jak cheatowano w rysunku i jak się chetuje teraz?

Od niepamiętnych czasów artyści pomagali sobie w oddaniu proporcji.

W czasach antycznych robiono przepróchę. W tym celu trzeba była rozciągnąć nad kopiowanym obiektem jakąś błonę. Najczęściej był pochodzenia zwierzęcego. Potem obrysowywano kopiowany element i odciskano go na właściwym podłożu. 

Problemem było oczywiście to że musiał być jakiś pierwowzór.

W czasach późnego średniowiecza Albrecht Durer nawet wykonał grafikę pokazującą jak zdejmować proporcje z natury:

Pamiętam jak na kursie rysunku prof. Słup opowiadał że swojemu synowi doradzał jak dobrze kadrować. Kazał mu zabrać płytkę z pleksi i pokratkować ją. A potem patrząc przez nią miał zdejmować proporcje.

Jak rysować w perspektywie? - Radzi Filippo Bruneleschi

Zainteresowanie perspektywą linearną wzmogło się we wczesnym renesansie. Filippo Bruneleschi pokazuje taki rysunek - jak zdejmować proporcje w perspektywie:

To wszystko fajne ale znów problemem jest to, że trzeba mieć rysowany obiekt przed sobą. Nie mniej był to jakiś krok naprzód. 

W sumie to śmiesznie wyglądałby rysownik który w obecnych czasach tak sprawdzałby perspektywę. Bo to urządzenie Brunelleschiego służył do sprawdzenia czy wszystko jest ok. Na obrazku w lewym ręku trzyma swój obraz. Jest w nim mała dziurka przez którą rysownik patrzy. W prawym ręku trzyma lusterko. Kiedy opuści lusterko to widzi rysowany obiekt. Jak podniesie to widzi odbicie swojego rysunku. I tak może sprawdzić poprawność perspektywy. 

Jakież mamy szczęście że możemy sprawdzać perspektywę dużo prościej.

Siatka do renderowania w XV wieku

Brunelleschi miał kumpla po fachu - Paula Uccello.

Ten zakochał się w perspektywie. Do dnia dzisiejszego dotarła do nas taka anegdotka:

Wpada Paolo do domu i krzyczy do żony:

- Mam nową kochankę! 

Żona już prawie dostała zawału.

-  Jest nią perspektywa!